Annemle babam bundan tam 47 yıl önce bir yastığa baş koymuşlar, 14 Nisan 1965’te.
Ablamlar da geldi bize, cumartesi kutlama vardı. Elmalı tart yaptım pasta niyetine de…
Cumartesi biraz dışarı çıktık önce, Duru’yu tiyatroya götürdük. Altunizade Kültür Merkezi’nde “Alice Harikalar Diyarında” adlı oyuna gittik. Ücretsiz olduğundan aşırı kalabalıktı. Neyse ki oradaki velilerden bir centilmen yer verdi de tüm oyun boyunca Duru’yu kucağımda taşımak zorunda kalmadım.
Oyunun anlaşılması güçtü biraz, konu dağınık işlenmişti. Bunun yanında şarkılar, sesler güzeldi, çocuklar için zararlı herhangi bir mesaj da yoktu. Ben sıkıldım, Duru ilgiyle izledi.
Sonra Capitol’e gittik, oradaki oyun alanında vakit geçirdik biraz. Dönüşte D&R’dan bir Brakiyosorus aldık Duru’ya…
Akşama doğru evdeydik. Ablamlar saat 8 gibi geldiler. Onlar da peluş bir Stegasarus getirmiş:) Ev dinozor kaynıyor:)
Yemek yedik önce. Duru, İso’sunun kucağından inmedi:)
Yemekten sonra sıra pastaya geldi. Önce dedesinin ve anneannesinin elini öpüp “evlilik yıldönümünüz kutlu olsun” dedi.Bu arada Duru’yu yıkadım, saçlarını da kurusun diye bağladım, Karadeniz kızlarına benzedi:)
Duru, dedesinin kucağında mum üfledi.
Mumlar yandı, tekrar üflendi, üflendi…
Tart nefis olmuştu gerçekten.
Sonra dedesi Duru’nun gönüllü atı oldu:)
Herkes memnundu halinden…
Bir yıl daha kutladık. Nice 47 yıllara demeyi çok isterdim… Kendi adıma düşündüğümde bile 47 yıl, çok zor diyorum, yaş itibariyle, küçük evlenseydik olurdu tabii… Neyse, tadımızı bozmayalım, Yaradan nice yıllar versin hepimize de daha çok yıldönümlerini birlikte kutlayalım inşallah…
