Eveeet, artık tarihi tutturdum. Bugün yazdım bu yazıyı…
Duru eski haline döndü gibi. Sabahları mutlu kalkıyor. Kahvaltısını güzel yapıyor. Öğlen yemeğini çok güzel yiyor. Bizi kapıdan güzel uğurluyor. Ne değişiklik oldu da Duru böyle oldu, inanın bilmiyorum…
15 gün önce Cumartesi Serhan’ın halasının kızı, yani kuzeni Serap’a gittik, kendisi psikolojik danışman. Bir anaokulunda da hem pedegog hem de müdür. Duru’daki bu halin nedenini merak ettim. Her şey normalmiş neyse ki, bize düşen görev onunla bol bol konuşup kılavuzluk yapmak… Okul ortamı mücadele gerektiren çetin bir ortam ne de olsa. Evde kendini bir kalede gibi emin ve korunaklı hissediyor. Dolayısıyla okul ortamı onu strese sokuyor. Onunla bol bol duygular üzerine konuşarak bu işin üstesinden gelinebilirmiş. Bu yaşlar korkunun görüldüğü yaşlarmış. Mesela karanlık korkusu varsa gölge oyunu oynayın dedi Serap, böylece daha kolay atlatılıyormuş. İşin uzmanına danışmak başka, çok da güzel ilgilendi sağ olsun, teşekkür ediyorum…
Şimdilik fırtınalı hava sakinledi. Biraz uzun sürdü ama sonu iyi… Umarım bu böyle gider…