Duru doğduktan sonra ona yaptığım yemekler dışında mutfakla pek alakam kalmadı. Zamanım olamıyor çünkü. Çok sevdiğim halde bir şeyler yapamamak beni müthiş rahatsız ediyor. Kekler, börekler, poğaçalar… Nerdeeee… Hafta içi de yemekleri sağolsun annem yaptığından yemek yapmayı unutacağım neredeyse.
Geçen ay İpek Hanım’ın Çiftliği‘nden Duru’ya erzak almıştım. Hepsi birbirinden güzeldi aldıklarımın. Özellikle zeytini, tarhanası müthişti. Bunların arasında ona ekmek yapma ümidiyle aldığım 4 tahıllı karışık un da vardı. Bir gün ekmek yapılmak üzere bekliyordu bir köşede gariban.
O gün nihayet 5 kasım’da geldi de ben bunları anca yazabiliyorum. Duru o akşam saat 10 gibi bize göre erken bir saatte uyuyunca bana bir heves geldi. Hemen işe koyulmalı, ekmeğimi yapmalıydım. Unun içinde buğday, mısır, yulaf ve çavdar var, pek besleyici. Bir de yaş maya almıştım, genellikle kuru maya kullanıyordum ama yaş mayanın daha sağlıklı olduğunu düşünüyorum. Un da bu kadar sağlıklı olunca kafamdan tarif denedim. Mayayı ufalayıp ılık süt ve balla karıştırdım, üzerini streç filmle kapattım. Ben başka işlere bakarken o kalorifer peteğinin üzerinde coştu da coştu:) Geldiğimde neredeyse taşıyordu. Neyse, sonra bu maya karışımını un ve tuzla yoğurdum. Yapışkan bir hamur oldu, onun üzerini kapatıp sararak bir kenarda beklettim 2 katı olana kadar. Sonra onları minik yuvarlaklar yapıp fırına verdim. Bir güzel kabardılar, bir güzel koktular… Uzun süredir mutfakta bir şey yapamayan bana çok iyi geldi. Ekmekler pişip ben yattığımda saat 1’i geçiyordu ama mutluydum:)
Ertesi sabah heyecanla ekmeğimi Duru’ya sunmak için kahvaltıyı bekledim. Şekli onu cezbetmiş olacak ki eliyle gösterip istedi koca yuvarlağı. Aldı eline bir güzel kemirdi. Çok hoşuna gitti, baldan dolayı azıcık da tatlı olmuştu ekmek. Ben de acayip mutlu oldum tabii.
Unun yarısı duruyor. Onu da bu tatilde mis kokulu ekmeklere dönüştürmek gerek. Hem bana terapi olur hem de Duru’nun midesine sağlıklı katkısız ekmek gider…