Duvarlar, parkeler, kapılar…
Şimdi de kendi sandalyesi…
Bütün sandalyeyi itinayla boyamış. Ses etmedim ben de, oturduk birlikte boyadık kalanını. İş işten geçmiş bir kere…
Geçenlerde televizyonun altındaki duvarı bir güzel karalamış kurşun kalemle. Annem mutfakta iken. Sonra da annemi çağırmış, “Sana bir sürprizim var anneanne, ta ta ta taaamm” diye göstermiş:) Annem de ne desin ki:) Kurşun kalem de öyle illet bir şey ki o kadar silmeme rağmen çıkmadı. silgi deneyeyim bir de…
Odasının kapısına kağıt koymuştum karalasın da duvarları falan rahat bıraksın diye. Bir yaşa kadar işe yaradı ama artık yaramıyor. Neresi denk gelirse boyayabilir, Duru’nun insafına kalmış artık…
