Duru son iki güne kadar kafasını çarptığı ve aniden korktuğu anlar haricinde ağlamayı bilmeyen bir bebekti. Kafası çok hassastır, azıcık bir yere değsin hemen dudağını büzer. Bir de evimiz sakin olduğundan ani seslere karşı oldukça tepkilidir. Neyse, bu 2 günde ne olduysa yalancıktan ağlama öğrenmiş. Mesela kucaktan indiriyorsunuz miyavlar gibi ağlama numarası yapıyor. Altını değiştirmek için yatırıyorsunuz yine aynı numara. Gece uyandığında bir-iki ses çıkarır, ben de hemen giderdim yanına. Şimdi bir gürlüyor ki sanki o yarım saattir uyanmış, ben onu duymamışım da sinirlenmiş gibi bağırıyor. Uyku düzeni de değişti. Önceden geceleri kucağıma alınca veya emzirince tekrar uyurdu. Şimdi de uyuyor, fakat yatağına yatırınca hemen uyanıyor, cin gibi bakıyor bana. Mecbur tekrar alıyorum kucağıma, uyutup sessizce yatırmaya çalışıyorum ki uyanmasın. Neden böyle bir değişim oldu anlamadım. Acaba büyüyorum mu diyor? Ya da “ben de varım” mı diyor? Veya bu evde benim borum öter zamanlarına mı yaklaştık? Hep öyle sakin kalacak değil ya, böyle değişimlerden geçmesi çok normal. Korkum, bunu alışkanlık haline getirip mızmız bir çocuk olması… Çocuk psikolojisini çözmek zor zenaat…