Durucuk yürümeyi keşfedeli evin içinde fıldır fıldır. Annem bütün gün peşinden koşturuyor. Akşam eve gidince de ben ve Serhan görevi devralıyoruz. Bizimki serseri mayın, bir oraya bir buraya çığlıklar atarak koşturuyor.
Dün akşam bir işim vardı mutfakta. Duru’yu Serhan’a bıraktım, mutfağa gittim. Birkaç dakika sonra aklıma bir şey geldi. Serhan’a söylemek için salona gittim. Bir de ne göreyim. Bizimki eline kumandayı almış, kendi başına yürüyerek babasının yanından uzaklaşıyor. “Amman düşecek” dememe kalmadan babası yakaladı neyse ki… 6-7 adım atmıştı, daha da gidecekti de tuttuk. Bir anlık boşlukta hemen gidiveriyor, korku falan bilmiyor. Elinde bir şey olduğunda daha dengeli yürüyor, ip cambazları gibi:) Olayın sonrasında bu duruma hem şaşırdık hem korktuk hem de güldük… Zaten artık elinden tutulmasını da pek istemiyor. Biz de sırtından, yeleğinden, tişörtünden tutup yürütüyoruz. Dün de böyle bir gelişme oldu hayatımızda. Minik Durucuk böylece ilk bağımsız adımlarını da atmış oldu…