Gelebileceğini pek sanmıyordum ama geldi. Bembeyaz, pamuk gibi hem de…
Cumartesi günü, öğlen gibi dışarı çıktık. Yolda hafiften başladı kar. Sonra hızı arttı. Bir ara pamuk gibi kocaman kocaman yağdı hatta. Beyaz beyaz yağdıkça benim içim de beyazladı…
Arabanın camını açtık, Duru eliyle kocaman kar tanelerini yakaladı.
Hava kararırken bitti işimiz. Dışarı çıktığımızda her yer bembeyaz olmuştu.
Kartopu oynadık. Duru bir bana, bir babasına kartopu yapıp attı. Çok eğlendi.
Pazar günü etrafta birazcık kar vardı, Duru’yu parka götürdüm. Erimeye yüz tutmuş karlarla bile nasıl oynadı anlatamam.
Asıl pazartesi günüydü kar. Akşam eve dönerken yollarda sefil olsak da beyaz görüntü her şeyi silip götürdü.
Eve gittiğimizde Duru’yu dışarı çıkardık. Ben elimde fotoğraf makinesi ve kamera, yine Cevat Kelle kıvamında hem kartopu oynama hem de olayı fotoğraflamayla meşguldüm. Duru bu sefer iyice kaybetti kendini.
Karları avuçladı, duvara fırlattı, bana ve babasına attı. Minicik elleriyle küçücük kartopları yaptı.
Bir ara Serhan’la birbirimizi şişleme moduna girdik, ben zararlı çıktım tabii:) Sonra evin arkasında ufak bahçe gibi bir yer var, oraya gittik. Nasıl beyaz, nasıl pamuk, kimse girmemiş. Bir güzel hallettik oraları. Ağaçlarda böyle karlar vardı işte…
Duru’yu kara yatırdık.
Önce istemedi, garip geldi herhalde. Sonra yattı, babası da yanına uzandı. Jübileyi yaptık böylece.
Eve gitme vakti geldi. Neredeyse 1 saat dışarda kaldık.
Eve girmek istemedi Duru, girince de morali bozuldu herhalde, ağlamaya başladı. Üzerini çıkardım, epey ıslanmıştı eşofmanı, neyse ki içine çorap giydirmiştim, geçmemiş. Yalnız bacakları buz gibiydi, korktum… Hasta olmaz umarım.
Ben bu kadar küçükken hiç kartopu oynamamıştım. Eve çıkarken bunu konuştuk Serhan’la. Şimdiki çocuklar şanslılar, pek çok şeyi daha küçücükken tadıyor, öğreniyorlar. İstedik ki Duru da karda oynamanın, kara uzanmanın keyfini alsın…
Güzeldi… Bembeyaz, içimi temizledi kar. Yağınca da hep yağsın isterim, eriyince üzülürüm karlar. Garibim vesselam, ben onu bilir onu söylerim…
