Duru hâlâ bir süt çocuğu, evet itiraf ediyorum:) O talip ettikçe ben de geri çevirmedim. Tabii sınırladım, öyle her istediğinde değil. Böyle azalta azalta, bugünkü duruma geldik şükür.
İşten eve gittiğimde daha kapıdan bağırırdı “Anne mm” diye. Birkaç akşamdır bunu bırakmıştı zaten, eve girince de talep etmiyor artık!
Bir önceki akşam yemekten sonra arada istedi, ben de “sen artık büyüdün kızım, küçük bebeklerin ihtiyacı vardır” dedim. Sonra baktı ben kararlıyım, vazgeçti.
Dün akşam hiçbir talebi bile olmadı ilk defa. Bir ara niyet etti herhalde kendi kafasında, sonra kulağıma eğilmiş şöyle diyor: Anne, domuzlar mm emer. Herhalde bir çizgi filmde görmüş.
Zaten uykudan önceki faslı da bir süredir bırakmıştı. Yaklaşık 1 ay önceye kadar bizim odada yan yana yatıp uyuyorduk. Kendisi, kendi yatağında yatıp uyumayı talep edince bu faslı da otomatikman bıraktı. Uykudan önce hiç istemiyor.
Artık sabaha karşı 5’te ve bir de 7 gibi sadece 2 kez kısa sürelerle istiyor. Birkaç kez “yok, istemiyordun hani” falan dedim, baktım çok ısrarcı, devam ediyoruz şimdilik.
Herhalde gün gelecek, ondan da vazgeçecek.
3 yaşa kadar bu iş tamam evelallah.
Hem içim buruluyor bir yandan da “yok artık, okula gidecek yakında, yeter” diyorum:) Güzel olan yanıysa doğal bir süreçle bu olayın bitiyor olması. Benim psikolojim için en iyisi böyle olacak. Yaradan en iyisini bilir…