Nihayet buluşabildik. Emine’yle her hafta bir akşam düzenli görüşüyoruz da Ebru ve bebeler ve kocalarla bir türlü bir araya gelememiştik. Nihayet pazar günü bizdeydik, kahvaltıda…
Güzel bir kahvaltı hazırladım. Bebelerle birlikte 10 kişiydik.
Çok keyifliydi. Her şey yolundayken Selçuk’un Duru’yu birden sıkıştırmasıyla ipler koptu. Ağlamaya başladı bizimki, bir süre bana sonra babasına yapıştı. Selçuk erken kalkınca Duru da normal hayatına döndü:) “Selçuk dönmeyecek di mi anne” diye de teyit etti benim tarafımdan:) Aslında onu çok sever fakat böyle sesli sıkıştırmalara alışkın olmayınca ürktü minik kuş:)Duru, Emine’nin getirdiği peri kanadına bayıldı. Zaten misafirler geleceği için çok heyecanlıydı. Özenle giyindi, kahvaltı bile etmedi, misafirlerle birlikte yapacağım kahvaltıyı dedi. Gerçekten kanatları takınca beyaz bir periye benzedi Duru…
Emine’ler de 2 gibi kalktılar, Ali Deniz’in uykusu gelmişti, her an arızaya bağlayabilirdi durumu. Çok tatlı ve yakışıklı benim minik adamım:)
Ebru ve Güneş kaldılar. Güneş Duru’ya kitap okudu bir ara, bizimki de iyice mayıştı, uyuyverecekti neredeyse…
Saat 7’ye kadar oturduk. Sohbet ettik. Zaman nasıl geçti anlamadım. Duru, Güneş ablasıyla güzel güzel oynayınca biz de Ebru’yla iki kelam etme fırsatını bulduk, çok çok iyi oldu.
Güneş’le Duru bir gösteri sundular bize, çok komiklerdi. Güneş nerede ne yapması gerektiğini Duru’ya hatırlatıyordu, o da yapıyordu.
Fakat bir süre sonra yorgun düştü ve dinlenmek için kucağıma geldi. Saat 1’den beridir uyumak istiyordu da ben birkaç numarayla zor ikna etmiştim uyumaması için.
Doya doya oturduk, doya doya konuştuk… Uzun süredir yapamamıştık bunu. O yüzden çok keyifliydi benim için.
Yine gelin, arayı çok açmayın…