“Hayır”lardan sonra dün akşam “benim“ler de başladı. Eline elma alıyor mesela, sarılıyor “minim” diyor. Ben de onun bu duygusunu doyuruyorum. Yatağında oyuncaklarla oynarken “Bak bu senin, bu da senin, bu da senin” diyorum, teker teker veriyorum oyuncakları eline. O da sarılıyor onlara, pek mutlu oluyor.
Ablam ona bir araba almıştı binsin diye. Araba son aşamasına geldi artık. Bize sürdürüyordu, artık kendi binip kendisi ayaklarıyla ittiriyor. Dolayısıyla arkadaki itme sapını da çıkardık.
Bir de pilates figürlerine bir yenisini daha eklemiş. Emir öğretmiş ona. Bacaklarının arasına ufak topunu alıyor ve başlıyor indirip kaldırmaya. Bu arada da nefes veriyor “üf üf” diye. Çok komik. Dün akşam epey eğlendik.
Ona oyun hamuru aldım, bir kutuda 4 renk var, az az koymuşlar. Önce elledi, yumuşaklık hissini sevmedi herhalde “koy koy” dedi. Sonra alıştı, top yapıp yuvarlayıp verdim eline. “Mep” dedi, sevdi onları. Bir ara ağzına götürmek istedi, “hayır yenmez” dedim, neyse ki denemedi tekrar. Sarı renkli olanını muza benzetti, “num” diyor muza.
Bir ara yine inat krizleri tutar gibi oldu, sakinlikle, ilgisini başka şeylere yönlendirmekle atlattık evelallah:)
Gündüz epey yorulmuş olacak ki gece 1 kez uyandı. Dün yatağına yatırdığımda ne kadar uzun olduğunu görünce dehşete kapıldım:) Koca bir çocuk uyuyor artık orada… Uzun, güzel ve masum bir melek…