Cumartesi günü babaannelerdeydik. Halası sürpriz olarak Duru’ya kurabiye yapmış. Ama ne kurabiye, kedi, kaplumbağa, ayı… Özenmiş adeta. Duru’nun çok hoşuna gitti tabii bu jest.
Yedik, içtik. Ayrılık vakti gelince halası bütün kurabiyeyi bize verdi götürmemiz için.
Arabada gidiyoruz. “anne, kurabiyeleri ne yaptın” diye sordu. Hepsini aldığımı söyledim “Hmmm” dedi, durdu…
Aradan bir süre geçtikten sonra, “Keşke 4 tane alsaydın, onlara kalmadı” dedi. Ben de üzülmesin diye “onlara da kaldı, bir sürü” dedim Böyle düşünceli davrandığı için de teşekkür edip bol bol öptüm onu.
Şükrettim Yaradan’a bir kez daha, böyle güzel, vicdanlı bir evlat verdiği için. Dünyada ondan daha tatlı bir kurabiye daha yoktur bana göre…