İşte bu bana yeter

Okuldan geliş saati 16.30 civarı, her gün 5 gibi ararım evi. Konuşur, akşam için “kaplumbağalı kart” gibi garip siparişler verir Duru. Yine konuştuk az önce, siparişini verdi. Ardından: “Sana bir şey söyleyebilir miyim?” “Söyle yavrum” “Seni seviyorum” “Ben de seni birtanem” Diyalog böyle sonlandı, akşamın bu yorucu saatinde detoks etkisi yaptı bu cümle. Sıklıkla bu… Okumaya devam et İşte bu bana yeter

Kurabiyeler kadar yumuşak ve tatlı bir Duru…

Cumartesi günü babaannelerdeydik. Halası sürpriz olarak Duru’ya kurabiye yapmış. Ama ne kurabiye, kedi, kaplumbağa, ayı… Özenmiş adeta. Duru’nun çok hoşuna gitti tabii bu jest. Yedik, içtik. Ayrılık vakti gelince halası bütün kurabiyeyi bize verdi götürmemiz için. Arabada gidiyoruz. “anne, kurabiyeleri ne yaptın” diye sordu. Hepsini aldığımı söyledim “Hmmm” dedi, durdu… Aradan bir süre geçtikten sonra,… Okumaya devam et Kurabiyeler kadar yumuşak ve tatlı bir Duru…

3,5 yaşında sorumluluk bilinci???

Dün akşam çok şaşırdığım bir şey oldu. Saat 10 oldu artık, gündüz uyuduğu için uykusu da gelmiyor bebenin. Neyse, tempoyu yavaşlattık, dişler fırçalandı, yatmaya hazırlanmak üzereyiz. Birden aklına bir şey geldi: “Hiii anneeee, ben bir şey unuttum, ödevim vardııı!” Koştu hemen, çantasından dergilerini kendi çıkarıp getirdi. Okuldan bazen boyama falan koyuyorlar evde birlikte yapmamız için.… Okumaya devam et 3,5 yaşında sorumluluk bilinci???

Büyük bir adım…

Geçen hafta cuma kar yağmıştı. Ben de allahtan izin alıp gitmedim o gün işe. Zira önceki gün bir lokmacık kardan etkilenen İstanbul’um bana kazığını attı ve Çengelköy’den eve doğru vasıta bulamadığımdan onca yolu yürümek zorunda kalmıştım. Neyse, geçti bitti… Cuma sürpriz bir telefon geldi. Ebrular da işe gitmemişlerdi ve bana kahve içmeye geldiler. Duru heyecanlandı… Okumaya devam et Büyük bir adım…